«Ό,τι αφήνεται στη λήθη του χρόνου χάνεται και ό,τι δεν καταγράφεται πεθαίνει», θεωρεί ο Νίκος Κορμπάκης και, υπηρετώντας αυτό το καθήκον, μας παραδίδει -μέσα από γνήσια λαϊκή γραφή- ιστορίες από τον τόπο του. Ξεκινώντας λοιπόν από αυτήν μόνο την αρχή επιχειρεί να ζωγραφίσει με τα χρώματα της τοπολαλιάς και με παραδοσιακά τραγούδια που ξεχάστηκαν, αληθινές ιστορίες με ανθρώπους που τους έζησε από τα νηπιακά του βήματα μέχρι και τα εφηβικά του χρόνια σε καιρούς δίσεχτους και χαλεπούς λίγο πριν και μετά το μεσοπόλεμο. Όλοι τους άνθρωποι του μόχθου και της βιοπάλης, σε μια γωνιά του Ερύμανθου με αετοφωλιές, μόλις κατάφερναν να επιβιώνουν ξεκομμένοι από τον έξω κόσμο με μόνη τους παρηγοριά τον Θεό και με την ελπίδα πως κάτι καινούριο θα ξημέρωνε.