Ξαπλώνεις στο διπλό σου κρεβάτι, κανένας δεν είναι τριγύρω. Δάκρυα λούζουν το κορμί σου, γιατί κλαις; Για τον χαμένο έρωτά σου; Για τις ελπίδες που είχες χτίσει επάνω του; Ίσως να ρίχνεις το φταίξιμο επάνω σου. Ίσως να αυτοκαταστρέφεσαι. Ίσως να χαθείς. Ίσως να αλλάξεις αυτό που είσαι. Ίσως να τον ξεπεράσεις. Ίσως... Μπορεί... Μάλλον... Πάντως η μοναξιά φέρνει τους χειρότερους συμμάχους και η απόγνωση τις χειρότερες συμφωνίες. Σάρον; Σάρον, γιατί ρίχνεις το φταίξιμο επάνω σου; Γιατί αυτοκαταστρέφεσαι; Γιατί χάθηκες; Γιατί άλλαξες αυτό που ήσουν; Σάρον; Άξιζαν όλα αυτά; Σάρον; Τον έχεις ξεπεράσει; Σε παρακαλώ, Σάρον, εαυτέ μου, απάντησέ μου!