Οι ιστορίες αυτές, ιστορίες άλλου καιρού, άλλης εποχής μα καθόλου ξεχασμένης, της εποχής του μεγάλου άδικου πολέμου, της Κατοχής, του Εμφυλίου και των πικρών και δύσκολων χρόνων της βασανισμένης Ελλάδας που πάσχιζε να σταθεί πάλι όρθια με βήματα σωστά και με βήματα λαθεμένα, ιστορίες αληθινές –ή σχεδόν αληθινές–, συνέβησαν στους αγαπημένους τόπους όπου τύχη καλή μού όρισε να ζήσω σε καιρούς αλλοτινούς και δύσκολους και ευτυχισμένους. Στον Πειραιά, στην Κοκκινιά, που πια τη λένε Νίκαια, και στον Άθωνα. Με τις ιστορίες αυτές φύλαξα την ελπίδα πως ίσως κάποιοι, διαβάζοντάς τες, να συμφωνήσουν ότι γίνεται εκείνοι οι άνθρωποι που με τίποτα δεν θα πίστευε κανείς πως μπορούν ποτέ να σηκωθούν ψηλότερα, πιο πάνω από τους χωμάτινους δρόμους, πιο ψηλά από τη ρουτίνα της ασήμαντης καθημερινότητάς τους, κάποτε κάποτε, με τύχη αλλά και με θέληση απίστευτη, να πράττουν απρόσμενα, προσφέροντας ακόμα και τη ζωή τους για να σώσουν ή να γλυκάνουν τις ζωές άλλων. Πέρασαν χρόνια πολλά από τότε. Μα δεν τα μετρώ. Δεν τα λογαριάζω καθώς συχνά τα συλλογιέμαι και ξαναλέω μονάχος μου τις ιστορίες και ξαναζωντανεύω αυτούς που τις έζησαν και όσα έπραξαν. Κι όσο περισσότερο τις μαθαίνω τόσο περισσότερο τις θαυμάζω και αγάλλομαι. Και διπλά αγάλλομαι όταν και σήμερα και κάθε μέρα, ανοίγοντας και μάτια και ψυχή, ξεδιαλύνω κάποιες ψυχές να δίνονται, να χαρίζονται, σώνοντας άλλες ψυχές που πήγαιναν να μαυρίσουν, να χαθούν. Έζησα τέτοιες ιστορίες κι άκουσα να τις ιστορούν. Κι εγώ κι όσοι τις ιστορούσαν πιστέψαμε πως το κέρδος από τις χαρισμένες ζωές ήταν μέγα. Πραγματικά, ένιωσα ότι οι ψυχές αυτές, στ’ αλήθεια, έβγαζαν φτερά και πως πετάγανε φτάνοντας ως τους ουρανούς, γαληνεμένες, ήρεμες, ευτυχισμένες…