"Το έργο είναι η ζωή του δημιουργού" ήταν το περίφημο ρητό του Χένρι Τζέιμς. Ο ίδιος ήταν ένας "ορκισμένος εργένης" αποφασισμένος να κρατήσει τη ζωή του μακριά από τους περιορισμούς και τις υποχρεώσεις που δημιουργούνται από τον έγγαμο βίο και να αφοσιωθεί στην τέχνη του. Είχε ανάγκη να είναι ελεύθερος, να είναι εγωιστής - "εγωιστικά δοσμένος" στην τέχνη του. Ήταν πεπεισμένος πως οι ευθύνες μιας οικογένειας θα περιόριζαν τους φυσικούς και πνευματικούς ορίζοντές του. "Για να είναι πραγματικά μεγάλο ένα έργο τέχνης", έγραψε ο Χένρι Τζέιμς σε μια από τις πρώτες του κριτικές, "πρέπει να αναπτερώνει την καρδιά". Αυτός ήταν ο στόχος του και στα δικά του γραπτά, και αυτός είναι και ο στόχος και η αγωνία του πρωταγωνιστή αυτής της νουβέλας, του μυθιστοριογράφου Ντένκομπ. Αν και δεν πρέπει, σε καμία περίπτωση, να ταυτίσουμε τον Τζέιμς με τον ήρωά του, δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι οι προβληματισμοί του Ντένκομπ αντανακλούν, σε μεγάλο βαθμό, τις αγωνίες του ίδιου του Χένρι Τζέιμς. Το πέρασμα του χρόνου, που δεν είναι ποτέ αρκετός, η αγωνία για το έργο που δεν είναι ποτέ όσο πρέπει καλό, η απελπισία ότι δεν έχει ακόμη καταφέρει να δημιουργήσει το αριστούργημά του. Ο Χένρι Τζέιμς μας προσφέρει σε αυτή τη νουβέλα ένα απόσταγμα του ταλέντου του, την "πλούσια συμπύκνωση" που αναζητούσε αγωνιωδώς, χωρίς σοβαροφάνεια όμως, αλλά με χιούμορ και λεπτή ειρωνεία, συστατικά που ο ίδιος παρομοιάζει με τη σωστή δόση ζάχαρης που απαιτείται για να δέσει μια καλή μαρμελάδα.