Στις αρχές του 21ου αιώνα όλα δείχνουν ότι η ελληνική οικονομία, η ελληνική κοινωνία, ολόκληρος ο κοινωνικο-οικονομικός σχηματισμός στην Ελλάδα, σε όλες του τις πτυχές, βρίσκονται μπροστά σε ένα σταυροδρόμι. Πολλά αυτονόητα του παρελθόντος καταρρέουν. Πολλές βεβαιότητες εξέλιξης καταργούνται. Η δυναμική της παγκοσμιοποίησης δεν παύει να μεταμορφώνει εξελικτικά -και τις περισσότερες φορές υπογείως και αθόρυβα- το σύνολο του κοινωνικο-οικονομικού σχηματισμού και στη σημερινή Ελλάδα, μετασχηματίζοντας δραστικά, τον ίδιο τον δομικό κινητήρα της ανάπτυξής του: τις επιχειρήσεις που λειτουργούν και αναπτύσσονται στην Ελλάδα. Τις επιχειρήσεις οι οποίες διαρκώς αναζητούν την αποτελεσματική σύνθεση του στρατηγικού, τεχνολογικού και διοικητικού δυναμικού τους ως αναγκαίο όρο της ανταγωνιστικής επιβίωσής τους μέσα στην παγκοσμιοποίηση. Εντούτοις, η μεγάλη πλειοψηφία των συμπολιτών μας συνεχίζει να αδιαφορεί για τον πυρήνα του θέματος. Συνεχίζει να πολώνεται άκριτα σε δύο στατικές υπεραπλουστεύσεις: παγκοσμιοποίηση ίσον παράδεισος ή παγκοσμιοποίηση ίσον κόλαση. Το κρισιμότερο διακύβευμα παραχαράσσεται. Έτσι, η παγκοσμιοποίηση, χωρίς να αποτελεί κανενός είδους παράδεισο για κανένα, μπορεί να αποτελέσει, υπό συνθήκες, μια ισχυρή δύναμη ανατροπής πολλών χρόνιων ακαμψιών και παθογενειών και μέσα στην κοινωνία μας: να λειτουργήσει στην πράξη ως μια ισχυρότατη θετική δύναμη προς μια ευρύτερη κοινωνικο-οικονομική πρόοδο και στη χώρα μας.