Με την κατοικία έχουν απασχοληθεί σχεδόν όλοι οι Έλληνες αρχιτέκτονες κάποια στιγμή στην επαγγελματική τους ζωή. Οι στατιστικές μαρτυρούν ότι αποτελεί το πρώτο και πολλές φορές μοναδικό αντικείμενο ενασχόλησής τους. Ωστόσο δεν αποτελεί και ένα εύκολο θέμα για πολλούς λόγους, είτε εξωγενείς είτε και ενδογενείς. Στους εξωγενείς μπορούμε να εντάξουμε τις γενικότερες κοινωνικό-οικονομικές συνθήκες του τόπου μας και τον ρόλο που παίζουν οι διάφοροι συντελεστές που συμμετέχουν στην παραγωγή της, ενώ στους ενδογενείς κυρίαρχη είναι η σχέση χρήστη-πελάτη με τον αρχιτέκτονα. Αυτή η τελευταία έχει ιδιαίτερη σημασία για το τελικό αρχιτεκτονικό αποτέλεσμα γιατί μέσα από αυτό μπορούμε να διαβλέψουμε πόσο επιτυχής ή όχι ήταν ο τόσο απαραίτητος διάλογος για την αρχιτεκτονική δημιουργία. Η έκθεση αυτή έχει και αυτόν τον στόχο. δηλαδή να καταδείξει ότι τα ενδιαφέροντα αρχιτεκτονήματα είναι το αποτέλεσμα συλλογικών διεργασιών και όχι μεμονωμένης προσπάθειας ή οράματος ενός και μόνον ατόμου, του αρχιτέκτονα. Από την άλλη πλευρά στα έργα που περιλαμβάνονται στην έκθεση δεν αντιπροσωπεύονται οι αρχιτεκτονικές προτάσεις που παραπέμπουν σε αναβιώσεις ιστορικιστικών ή λαϊκότροπων αισθητικών απόψεων και που δυστυχώς σήμερα είναι πολλές. Τόσο η επιτροπή επιλογής όσο και το Ινστιτούτο θεωρούν ότι αυτές οι αναβιώσεις δεν αρμόζουν στην δυναμική της εποχής μας. και όχι μόνον δεν βοηθούν στην προώθηση και προβολή της ελληνικής αρχιτεκτονικής εντός και εκτός Ελλάδος αλλά υποβαθμίζουν και το δομημένο περιβάλλον ενώ δεν συμβάλλουν στην ανύψωση του αισθητικού μας επιπέδου. Επίσης στην έκθεση δεν εξαντλείται το φαινόμενο που είναι τόσο ιδιαίτερο για τον τόπο μας, η πολυκατοικία, κυρίαρχος κτιριακός τύπος, που διαμόρφωσε τον χαρακτήρα των πόλεών μας τα τελευταία εξήντα χρόνια. Η γέννηση, η εξέλιξή της και οι διάφορες προσπάθειες για να ξεφύγει από την άκρα τη και άκριτη εμπορευματοποίηση, αποτελούν σήμερα αντικείμενο έρευνας, και θα απαιτούσε μία ξεχωριστή έκθεση. Επιθυμώ να ευχαριστήσω καταρχήν το