Επιπλέον, η μεγαλύτερη συμβολή σε ανθρώπινο δυναμικό που δόθηκε στις Σταυροφορίες υπό τις διαταγές ιπποτών όπως οι Ναΐτες και οι Ιππότες του Αγίου Ιωάννη, αποτελούνταν από άνδρες οι οποίοι, όπως ο μοναχός ή ο χριστιανός ασκητής, είχαν μάθει να περιφρονούν την ματαιοδοξία αυτής της ζωής. Πολεμιστές κουρασμένοι από τον κόσμο, που είχαν δει τα πάντα και είχαν απολαύσει τα πάντα, αποσύρθηκαν σε τέτοια τάγματα, καθιστώντας τον εαυτό τους έτοιμο για την απόλυτη δράση, όντας απαλλαγμένοι από τα ενδιαφέροντα της κοινής, κοσμικής ζωής, αλλά και της πολιτικής ζωής με τη στενή έννοια. Ο Ουρβανός Η΄ αντιμετώπισε την ιπποσύνη ως υπερεθνική κοινότητα εκείνων που ήταν «έτοιμοι να τρέξουν στον πόλεμο όπου και να ξεσπάσει, και να φέρουν το φόβο των όπλων τους για την υπεράσπιση της τιμής και της δικαιοσύνης». Θα απαντούσαν στην έκκληση για «ιερό πόλεμο» πολύ πιο εύκολα, σύμφωνα με έναν από τους συγγραφείς της εποχής, δεδομένου ότι η ανταμοιβή δεν ήταν κάποιο γήινο φέουδο, πάντα ανακλητό και αβέβαιο, αλλά ένα «ουράνιο φέουδο».