Η διοίκηση ως κοινωνικό φαινόμενο εμφανίστηκε στη σφαίρα της επιστημονικής θεώρησης στις αρχές του εικοστού αιώνα στις χώρες της δύσης, με διαφορετικό εννοιολογικό περιεχόμενο. Η μελέτη της διοίκησης της εκπαίδευσης, ως ιδιαίτερου κλάδου, ακολούθησε ουσιαστικά παράλληλη πορεία, αν και δεν ξεκίνησε παράλληλα με τη μελέτη της επιστήμης της διοίκησης ως οργανωσιακού φαινομένου. Εξάλλου, είναι βέβαιο ότι παρουσιάζει ορισμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τα οποία απορρέουν από τις ιδιαιτερότητες της εκπαιδευτικής και παιδαγωγικής διαδικασίας. Αναλογικά προς τα γενικότερα οργανωτικά χαρακτηριστικά του ευρύτερου διοικητικού συστήματος της Ελλάδος, το εκπαιδευτικό σύστημα χαρακτηρίζεται από - κατά βάση - συγκεντρωτική δομή και, συνακόλουθα, ενιαίο σχεδιασμό και κεντρικό έλεγχο. Από τη μεταπολίτευση ως σήμερα επιχειρούνται μεταρρυθμιστικές παρεμβάσεις στην εκπαίδευση που αφορούν όλες τις βαθμίδες της. Από τις σημαντικότερες θεωρήθηκε η κατάργηση του θεσμού του επιθεωρητή και η θέσπιση του προϊσταμένου διεύθυνσης και γραφείου εκπαίδευσης που ανέλαβε την κάλυψη της διοικητικής διάστασης του ρόλου που επιτελούσε ο επιθεωρητής. [...]