Όταν κατάλαβαν με το φευγιό τους ότι τους έλειπε η Αγγελική, έκαναν αλυσίδα με τα χέρια μη χαθούν κι όλοι μαζί την έψαχναν ανάμεσα στον αλαφιασμένο κόσμο. Μέχρι που χάθηκε η ελπίδα να τη βρουν, αποφάσισαν και μπήκαν στο καράβι. Χαρά και πικρή σιωπή που αντάμωσαν όλοι. Ένα κουβάρι, αγκαλιασμένοι θρηνούσαν για την πατρίδα τους που άφηναν, τη Σμύρνη, στις φλόγες, που έσβηνε από τα μάτια τους, καθώς σιγόπλεε το πλοίο. Σαν χθες όλα της φαίνονταν. Θωρούσε τον κόσμο και για ώρες στύλωνε το βλέμμα. Τι να περνούσε από το μυαλό της; Τι σκεπτόταν, αναρωτιόνταν οι δικοί της. Και τη ρωτούσαν: "Τι έχεις;" "Τίποτα", τους απαντούσε και συνέχιζε έτσι να κοιτάζει τυλιγμένη στη σιωπή της. Η νέκρα των τύμπανων της σκέπαζε την ψυχή του κόσμου. Πέρασε τη ζωή της που ξετυλίχτηκε μέσα στην αλήθεια και στο ψέμα, στην κακία και στην καλοσύνη, στη δυσκολία, μέσα στη βαθιά σιωπή, σαν το στεκούμενο νερό που μαραγκιάζει και... έφυγε.