Δύο άντρες, ο Ιβ και ο Βη, αποσύρονται σ’ ένα ιδιαίτερο από αρχιτεκτονικής άποψης σπίτι για να εξερευνήσουν τα όρια της συντροφικότητάς τους. Ο Βη σκηνοθετεί κυριολεκτικά την απομόνωσή τους χρησιμοποιώντας για υλικό τις αναμνήσεις από την πρότερη ζωή τους και κυρίως παράξενες ιστορίες από τον χώρο της τέχνης. Ο Ιβ, αμνήμων και πάσχων από αϋπνίες, πελαγοδρομεί μεταξύ σκηνοθεσίας και πραγματικότητας τροφοδοτώντας εν αγνοία του το υλικό της παράστασης. Θα καταφθάσει όμως η μέρα που η παράσταση θα λάβει τέλος. Όλοι οι καλλιτέχνες, τα μουσικά έργα, οι πίνακες ζωγραφικής, τα κτίρια και οι τόποι που αναφέρονται στο κείμενο είναι πραγματικά, εκτός από τους δύο πρωταγωνιστές. Άραγε, η πραγματικότητα τροφοδοτεί την παράσταση με γεγονότα ή τα γεγονότα της παράστασης παρεισφρέουν σιγά σιγά στη ρουτίνα των ηρώων; Μπορεί να λειτουργήσει η τέχνη ως βασικό συστατικό στοιχείο για τη διαμόρφωση της καθημερινότητας του ανθρώπου; Μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο που αντιλαμβάνεται ο καθένας τον κόσμο γύρω του; Μια νουβέλα που κινείται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, που εξυμνεί τη δύναμη της συντροφικότητας και που διερευνά την αλληλεπίδραση μεταξύ ζωής και τέχνης.