«ΜΕ ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ, για να φτάσω στη μοίρα του τόπου μου, έπρεπε να ξαναχτίσω έναν εσωτερικό χώρο ελευθερίας στο μέγεθος του θώρακά μου. Μέσα του, έπρεπε να βρίσκονται οι δύο θάλασσες του πολιτισμού απ’ όπου προέρχομαι, τα δύο υδάτινα ρεύματα που οδηγούν στη Μεσόγειο, στην αιώνια Mare Nostrum, που τώρα έχει μετατραπεί σε Mare Mortuum. Η θάλασσα που κάποτε έκανε τις πόλεις να μοιάζουν με χάντρες, δεμένες στο ίδιο υδάτινο νήμα, σήμερα ενώνει τους πνιγμένους, που ξεκινούν από τις ίδιες ακτές των αρχαίων πολιτισμών για να πνιγούν στη Θάλασσά Μας…». Ο Λέκα εστιάζει στα ζητήματα της μετανάστευσης και της εμπορίας των ατόμων, όπως και στη μετατροπή των ανθρώπινων σχέσεων σε εμπορευματικές συναλλαγές υπό το απαθές βλέμμα μιας καταδικασμένης σε αμνησία κοινωνίας, τη στιγμή που τα συστήματα ανεγείρουν δομές φιλοξενίας μεταναστών στη στεριά και καταυλισμούς για τους πνιγμένους στο βυθό της θάλασσας.