O Γιάννης Κόκκινος αιχμαλωτίζει τις στιγμές της ιερότητας και αποκαλύπτει την τρικυμία της ψυχής του μέσα από το πρίσμα της ταύτισης των σωμάτων. Το φως διαθλάται στους ήχους των λέξεων, ενώνεται με τους ήχους της πόλης και αποτυπώνει ένα νέο λεξιλόγιο για την ομορφιά πάνω στο chiaroscuro του έρωτα.