Ο Παναγής Παπαληγούρας ως δημόσιος άνδρας υπήρξε το προϊόν μιας εσωτερικής διαπάλης και ταυτόχρονα μιας σύνθεσης. Είχε τον τυπικό διχασμό ανάμεσα στον κλασικό διανοούμενο και το πολιτικό ον που ήταν, τον διχασμό μεταξύ πνευματικότητας και δράσης. Είχε, βέβαια, επιλέξει το δεύτερο. Η δράση του, όμως, ως πολιτικού διατηρούσε την εσωτερική ηχώ της πνευματικότητάς του ως διανοούμενου. Οι πράξεις του είχαν το ζωτικό βάθος που μόνο η σκέψη προσδίδει - αποτελούσαν την ορατή κορυφή ενός δένδρου, οι ρίζες του οποίου ήσαν ένα καλλιεργημένο πλέγμα αρχών, αξιών, θέσεων. Κατά κάποιο τρόπο, η "φόδρα" του διανοούμενου προσέδιδε στερεότητα στο πανωφόρι του πολιτικού. Γι' αυτό και ο Παναγής Παπαληγούρας ήταν από τους δημόσιους εκείνους άνδρες, για τους οποίους κανείς δεν θα μπορούσε να πει ότι "ο βασιλιάς είναι γυμνός" [...] Από τον πρόλογο του Αναστάση Παπαληγούρα