Αν υποτεθεί ότι ενσαρκώνουμε κάτι στον πρόσκαιρο τούτο βίο, τότε είμαστε μονάχα το άθροισμα των συναντήσεών μας. Κάθε συνάντηση δομεί ή αποδομεί κάτι μέσα μας. Η όποια συνάντηση αλλάζει τη ροή των πραγμάτων. Κάθε συνάντηση αφήνει πάνω μας τα ίχνη της, τον τύπο των ήλων της. Τα πρόσωπα που συναντήσαμε στη ζωή καθόρισαν την πορεία μας, χωρίς να το καταλαβαίνουμε πάντα. Μετά από κάθε συνάντηση δεν παραμένουμε ίδιοι. Η αλλαγή, η μεταμόρφωση αυτή μπορεί να επισυμβεί αυτοστιγμεί, μπορεί, όμως, να πάρει και χρόνια. Τέτοιες απόλυτα φευγαλέες, απρόσμενες και ασήμαντες φαινομενικά συναντήσεις, που αθροιστικά σε διαμορφώνουν, που σε μεταλλάσουν χωρίς να το παίρνεις χαμπάρι, υπάρχουν πάμπολλες στη ζωή. Οι συναντήσεις του συγγραφέα με πρόσωπα θρυλικά, όπως αυτά της Ρόζας Εσκενάζυ, του Θανάση Βέγγου ή του Νικόλα Άσιμου, με γνωστά πρόσωπα της έβδομης τέχνης, όπως αυτά του Τζον Μάλκοβιτς και του Βιμ Βέντερς, με πρόσωπα ιερά, όπως αυτό του οσίου Παϊσίου, ή, απλώς, συναντήσεις με εκπροσώπους της πολιτικής κάστας, όπως με τον κ. Προκόπη Παυλόπουλο, αλλά και άλλες απρόσμενες των οποίων έγινε μάρτυρας ο συγγραφέας, αποτελούν τον σκληρό μόνο πυρήνα των αφηγήσεων του ανά χείρας βιβλίου. Τούτες οι συναντήσεις αποτελούν συνάμα αφορμές για να περιγράψει ο συγγραφέας σημαίνουσες ιστορικές συγκυρίες, τον κοινωνικό και πολιτικό περίγυρο, γενικά, τα τεκταινόμενα μιας ολόκληρης εποχής. Τοιουτοτρόπως, υπερβαίνουν το πλαίσιο της αμιγώς αυτοβιογραφικής διήγησης, αποβαίνοντας εντέλει μαρτυρίες μιας συγκεκριμένης ιστορικής συγκυρίας και των συνδηλώσεών της, με προεκτάσεις που ψηλαφίζουν αυτόν τον ίδιο τον υπαρξιακό αυτοκαθορισμό του ανθρώπου. Όλα αυτά, όμως, με τη δέουσα ειρωνεία και φαρμακερή δόση χιούμορ που πηγάζει από την επίγνωση ότι «πάντα χωρεί και ουδέν μένει».