Σαν ένα ροκ χωρίς πατρίδα, σαν ένα ροκ που μας αφορά όλους. Όχι μόνο στον ήχο. Μα κυριως στις λέξεις. Δε φωλιάζει στα όργανα κ τις συναυλιές, αλλά σε καλώδια, οθόνες κ ασύρματα δύκτια. Ηλεκτρισμός και φανταχτερές ιστορίες ψηφιακές μέσα σε φτωχογειτονιές. Status σε τοίχους φωτεινούς και λευκούς μέσα στη νύχτα. Status οργισμένα, ερωτευμένα, μοναχικά κ χαρούμενα πότε πότε, καλοπισμένα με μια φωτό που μόλις τραβήξαμε στη κίνηση ή τη θάλασσα ή ένα αγαπημένο τραγούδι από το YouTube. Άλλα καταγράφουν μια μεγάλη στιγμή, άλλα απλά την κάθε μέρα. Κάποια απο αυτά μένουν σκέτα σλόγκαν κ άλλα νέα τραγούδια. Ένα προσωπικό soundtrack που γινεται κοινό για όλους μας μιας και είναι παράλληλη αυτή η διαδρομή αναμετρώντας την αποδοχή μας σε emoticons κ favourites. Ο Παύλος Συνοδινος την αντιστρέφει. Φωτογραφίζει τον τοίχο της οθόνης του και την καταγράφει με την δεκαδική της μορφή σε παλιό χαρτί. Το tech noir της Αθήνας είναι ψηφιακό αλλά όχι φουτουριστικό. Δεν υπόσχεται επανάστασεις, αποζητά να τις εμπνεύσει. Δεν έχει σκοτάδια και έντονα χρώματα, αλλά ποσταρισμένες fotos σε ενα κιτρινισμένο τετράδιο. Συμπυκνώνει άναρχα στο χρόνο στιγμες και εποχές σε ένα κολάζ από εικόνες και ποιήματα απο την πρόσφατη ιστοριά μας, την πολιτική και τον έρωτα με απόσταγμα την έκδοση ενός βιβλίου - λευκώματος 11 μικρών κεφαλαίων ηλεκτρονικής ποιήσης με το περιεχόμενο cd να συνοδεύει με ένα καινούριο τραγούδι το κάθε κεφάλαιο.