Έχοντας βιώσει τις ηρακλείτειες έννοιες της αέναης μεταβολής και της σχέσης των αντιθέτων, τις ενδιαφέρουσες απόψεις της ιπποκράτειας ιατρικής για την κράση στοιχείων, όπως και τις ήδη υπάρχουσες απόψεις των ηδονιστών και αντιηδονιστών γύρω από το οικείο θέμα, ο Πλάτωνας καταθέτει τη δική του πρωτότυπη άποψη, όπου διαλεκτικά συγκεράζονται σε μια συνολική σύνθεση στοιχεία όλης αυτής της δημιουργικής παράδοσης. Η σωματική ηδονή χαρακτηρίζεται ως «ψευδής», γιατί εντάσσεται στη σφαίρα του αισθητού για το οποίο δεν μπορούμε να διατυπώσουμε ορθές γνώμες ή κρίσεις. Εξαιτίας της σύνδεσής της με τη λύπη εξαπατά το νου, που δεν μπορεί να την αξιολογήσει σωστά, και αναπόφευκτα οδηγείται σε ψευδείς προτάσεις. Η καθαρή ηδονή από την άλλη, απαλλαγμένη εντελώς, εξαιτίας της φύσης της, από κάθε στοιχείο λύπης, δεν προκαλεί αυταπάτη στο λογικό, έτσι ώστε αυτό να διατυπώνει σωστές, αληθείς κρίσεις στις οποίες στηρίζεται και η δική της αλήθεια. (. . .) (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)