Η μονογραφία "Ο Σύντροφος Ιησούς" δεν είναι μια θεολογική πραγματεία. Στην πραγματικότητα η μελέτη επιχειρεί να προσεγγίσει τους όρους ανάδυσης μιας τάσης εντός του ελλαδικού εκκλησιαστικού οργανισμού, αυτής των αριστερών ορθόδοξων χριστιανών. Πιο συγκεκριμένα, αποπειράται να απαντήσει σε υποθέσεις εργασίας, όπως: Πώς η θρησκευτική εξουσία στις ποικίλες διαστάσεις της (πολιτική, οικονομική, ιδεολογική) εκβλαστάνει τους όρους της αμφισβήτησής της; Ποια δυναμική παράγει η ιδεολογία σε έναν χώρο όπως ο εκκλησιαστικός, ο οποίος προτιμά να την αποκρύπτει; Αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως ορθόδοξη εκκλησιαστική κοινότητα είναι δυνατόν να αναπτύσσεται ταυτόχρονα σε πολλαπλά κοινωνικά και ταξικά επίπεδα, είτε ως συντηρητικός κρατικός μηχανισμός είτε ως ριζοσπαστική εξεγερσιακή συλλογικότητα, ενσωματώνοντας διαστάσεις των ιδεολογικών σχέσεων και παράγοντας ταυτόχρονα πολιτικές πράξεις; Πώς οι σχέσεις κοινωνικής ανισότητας παράγουν μορφές ταξικής πάλης από χριστιανούς, όταν η θεσμική εκκλησιαστική εξουσία τις θεωρεί ως φυσικές; Ποιο είναι το νόημα της κοινωνικής πράξης και του συλλογικού αγώνα, στη δόμηση της χριστιανικής ταυτότητας; Σε τελική ανάλυση, νομιμοποιούμαστε δίπλα στα παραδοσιακά ονόματα του Ιησού Χριστού να προσθέσουμε και το "σύντροφος"; Και αν τελικά το επιχειρήσουμε, ο "σύντροφος Ιησούς" καθίσταται μειωμένου φορτίου ιερότητας; Με άλλα λόγια η εργασία προσπαθεί μέσα από τη διαλεκτική ανασύνθεση της ιστορικής εμπειρίας, της κοινωνιολογικής εξήγησης και της πολιτικής δυναμικής να αναδείξει τις σχέσεις εξουσίας, παραγωγής αγαθών και νοήματος-ιδεολογίας που προσδιορίζουν εκείνους τους "βέβηλους" χριστιανούς οι οποίοι αναμετρήθηκαν με τη θεσμική όψη της Εκκλησίας τους, αλλά και της πολιτικής εξουσίας στην Ελλάδα του 20ού αιώνα.