Κάθονταν στο ίδιο καφενείο. Εκείνη ήπιε την πράσινη μέντα της και σηκώθηκε. Εκείνος την ακολούθησε στους νυχτωμένους δρόμους του Παρισιού. Ονειρευόταν ένα ξενοδοχείο, ένα αγκάλιασμα... Εκείνη συνέχιζε να περπατάει, μια όμορφη και εύθραυστη πόρνη μέσα στο φεγγαρόφωτο, και κοντά στην Πον Νεφ, εκείνος έμαθε ότι την έλεγαν Ζορζέτ... Ξαφνικά, μπροστά στο Ινστιτούτο, μια περίεργη τελετή: πραγματική, σκηνοθετημένη, ονειρική... Από τη στιγμή αυτή όλα γίνονται αλλόκοτα και η Ζορζέτ εξαφανίζεται. Όταν θα την ξαναβρεί, ύστερα από μια μακριά περιπλάνηση, θα είναι μια άλλη Ζορζέτ και οι εφημερίδες θα γράφουν για ένα φριχτό έγκλημα. [...]