[...] Η ποίηση του Ταρκόφσκι αντλεί εν μέρει την καταγωγή της από τους ρώσους Συμβολιστές. Η ανυποταξία του ενάντια στη ρηχότητα της καθημερινότητας, καθώς και η άρνηση του να ενταχθεί σε κάποια από τις Σχολές, τον φέρνουν κοντά στη Μαρίνα Τσβετάγιεβα. Για τον Ταρκόφσκι ο ποιητής είναι ένας μύστης, ένας προφήτης με την έννοια ότι όχι μόνο λέει την αλήθεια, αλλά και προβλέπει το μέλλον. «Στην ποίηση», γράφει, «υπάρχει κάτι εκπληκτικό, γιατί κάθε φορά δημιουργείται μια ισχυρή ποιητική πραγματικότητα που επηρεάζει τον κόσμο μας. Η ποίηση είναι μια επικίνδυνη ενασχόληση. Το τίμημα το πληρώνει ο ίδιος ο δημιουργός με το θάνατο του». Έτσι εξηγείται η ασκητική χρήση των λέξεων, η απλότητα και η ακρίβεια των εικόνων του, εκείνη η πειθαρχία της σκέψης που θυμίζει ποιητή της Ανατολής. Ο Ταρκόφσκι τόνιζε συχνά πως στα ρωσικά τραγούδια βρίσκονται σταγόνες από το αίμα των δημιουργών τους. Στα δικά του ποιήματα συναντούμε απόηχους από θανάτους συντρόφων, από τραγικούς έρωτες, από τον πόλεμο. [...] (από την εισαγωγή του βιβλίου)