Στο Α΄ Συνέδριο των Ελλήνων Ιστορικών Τέχνης, ο Νίκος Χατζηνικολάου είχε θέσει ένα ερώτημα -οντολογικού όσο και ακαδημαϊκού/θεσµικού χαρακτήρα- το οποίο είχε εύλογα συνδέσει με το πρόβλημα "ταυτότητας" των ελλήνων ιστορικών της τέχνης. Όπως ο ίδιος αναφέρει, εκ των υστέρων διεπίστωσε ότι το ερώτημα "Ποιοι είµαστε, πού βρισκόμαστε και ποια προοπτική έχουμε" αποτελούσε (όλως τυχαίως) παράφραση του γνωστού έργου του Gauguin Από πού ερχόμαστε; Τι είμαστε; Πού πηγαίνουµε; και κατά συνέπεια η σύνθεση αυτή θα μπορούσε, τουλάχιστον εν μέρει, να προταθεί για έµβληµα του Α΄ Συνεδρίου των Ελλήνων Ιστορικών της Τέχνης, που πραγματοποιήθηκε στην Κρήτη. Σήμερα, λίγα μόλις χρόνια μετά τη σημαντική εκείνη συνάντηση, μπορούµε άραγε να µιλάμε για κάποια ουσιαστική αλλαγή ή το ερώτηµα (και στα τρία συστατικά του μέρη, δηλαδή, ποιοι είµαστε, πού βρισκόµαστε, ποια είναι η προοπτική µας) παραµένει το ίδιο µετέωρο, το ίδιο άλυτο και το ίδιο επιτακτικό; Αντιµετωπίζουµε πλέον τα πράγµατα πιο ξεκάθαρα ή µήπως νιώθουµε ακόµη περισσότερο αµήχανοι εξαιτίας της γενικότερης ασάφειας και της γενικότερης σύγχυσης που χαρακτηρίζουν σήµερα το επιστηµονικό µας πεδίο; Μήπως αποφασίσαµε να διεκδικήσουµε την επιστηµονική µας αυτονοµία πολύ αργά και µε σχεδόν µη αναστρέψιµες απώλειες, εξαιτίας αυτής της δραµατικής καθυστέρησης; Μήπως επιλέξαµε να διαβούµε την πύλη ενός θεωρητικού οικοδοµήµατος, το οποίο στήριζε επί αιώνες τις πολιτισµικές αξίες της Δύσης, τη στιγµή ακριβώς που το οικοδόµηµα αυτό δείχνει βαθμιαία να "αποδοµείται" ή απλώς να καταρρέει; Μήπως αποφασίσαµε να "δηλωθούμε" ως ιστορικοί στον πλέον ακατάλληλο ιστορικό χρόνο, δηλαδή, σε µια περίοδο όπου η αφηγηµατική παράδοση της ιστορίας της τέχνης δέχεται καταιγισµό αναθεωρητικών μοντέλων, τα περισσότερα από τα οποία στηρίζονται σε ασαφείς ορολογίες και σε ακόµη πιο νεφελώδεις µεθοδολογικές διεργασίες; (...) Αν υπάρχει κάτι που εκ των προτέρων διαφοροποιεί το τωρινό από το πρώτο συνέδριο, αυτό είναι η αθρόα συμμετοχή των νέων. Πολλοί µάλιστ