Είναι Νοέμβρης. Έχω την γιορτή μου το Νοέμβρη, στις 8, την ημέρα που τιμάται η σύναξις των Αρχαγγέλων. Δηλαδή του Γαβριήλ και του Μιχαήλ, μεγάλη η χάρη τους. Οι οποίοι κατά τας γραφάς άλλοτε υπερίπτανται και άλλοτε προσγειώνονται με ρομφαίες, κρίνους και σάλπιγγες ανά χείρας. Κι όποιος πρόλαβε τον Κύριον είδε. Διαφορετικά, όποιον πάρει ο Χάρος! Αυτά λίγο-πολύ τα ξέρει το χριστεπώνυμον πλήθος. Για τον φύλακα άγγελό μου ωστόσο, με την αλογοουρά, το λευκό μακό και τα πάνινα αθλητικά παπούτσια δεν έχω μιλήσει σε κανένα μέχρι τώρα. Τον λένε Βάγγο, είναι μειλίχιος και πράος σε αντίθεση με εμένα αλλά προτιμά τα κρουστά από τα πνευστά. Παίζει ντραμς δηλαδή, τσουγκρίζουμε και κάνα ποτηράκι ρακή πού και πού να ξορκίσουμε τα κακά πνεύματα. Κι όταν χάνω το κουράγιο μου ρίχνει και καμιά μπαλοθιά μπας και συνέλθω πιο γρήγορα. Τώρα στέκει ήρεμα και διακριτικά πλάι στα παράθυρα, μόνο εγώ τον βλέπω.