Σε πρωτοφανή εγγύτητα ασφαλείας οι περίπατοι των sms κι οι δίμετρες αποστάσεις τους. Με τα παγκάκια στην τιμητική τους, υπερεκτιμημένα όσο ποτέ, οι καυτοί καφέδες στα πλαστικά ποτήρια δίνουν και παίρνουν. Στο περιορισμένο των θέσεων εμπλέκονται διαφωνίες συχνά και καυγάδες. Το ενδιαμέσως αδειανό κάθισμα, λες και περιμένει να καθίσει η απώλεια με το τραγικό της πρόσωπο ενισχύει επιφυλάξεις. Μπαρ, εστιατόρια, καφέ στο ίδιο ενδιάμεσο, τρένα κι αεροπλάνα στο ίδιο κενό, πλην αδιαχωρήτου των αστικών συγκοινωνιών και τις μάχες σώμα με σώμα εκ προοιμίου συμφιλιωμένες. Το μεσήλικο ζευγάρι διανύει αισίως τις δεκαετίες του χέρι-χέρι, όπως και τους απογευματινούς περιπάτους. Ενίοτε γαντζωμένη στο αντρικό μπράτσο εκείνη γέρνει που και που τρυφερά στον ώμο του. Πρότυπο αφοσίωσης και αξιών με καλή και τακτοποιημένη ζωή όπως και τα παιδιά τους. Ωστόσο σε νέα δεδομένα περπατούν παράλληλα. Στη μουντάδα της επιστροφής που κάνει τη σιωπή αφόρητη, εκείνος απλώνει διστακτικά το χέρι να πιάσει το δικό της. Εκείνη το τραβάει απότομα τρομαγμένη. Σε τέτοια δεδομένα μπορεί ν’ ανοίξει κι η γη και να σε καταπιεί. Κυρίως η ντροπή! Ντροπή για το προδομένο μπράτσο της ανδρείας. Για κείνο το χέρι-χέρι, που έγινε μαχαίρι. Σε τέτοια δεδομένα δεν τους ξανά είδαμε μαζί…