"Να 'μαστε λοιπόν, αμετάκλητα μόνοι στο κατάστρωμα ενός κρεβατιού χωρίς πυξίδα, να τραμπαλιζόμαστε πάνω στο χαλί του δωματίου σαν σε διστακτική σχεδία. Κατά κάποιον τρόπο είμαστε ακόμη στην Αγκόλα, εσείς κι εγώ, ξέρετε, και κάνω έρωτα μαζί σας όπως στην καλύβα της σανζάλα Μακάου της θείας Τερέζας, μιας χοντρής μαύρης, μητρικής και σοφής, που με υποδεχόταν στο αχυρένιο στρώμα με την απαλή ηδυπάθεια ματρόνας (...) Το κίμπο της θείας Τερέζας, κυκλωμένο από τη γλυκιά μυρωδιά από τα δενδρύλλια χασίς και καπνού, είναι ίσως το μοναδικό μέρος όπου ο πόλεμος δεν κατάφερε να εισβάλει με τη μολυσματική και σκληρή του οσμή. Εξαπλώθηκε στην Αγκόλα, στη θυσιασμένη κόκκινη γη της Αγκόλας, έφτασε στην Πορτογαλία ακτοπλοϊκώς με τα πλοία των στρατιωτών που επέστρεφαν, αποπροσανατολισμένοι και ζαλισμένοι, από μια κόλαση μπαρουτιού, τρύπωσε στην ταπεινή μου πόλη που οι κύριοι της Λισαβόνας μασκάρεψαν με ψεύτικα λούσα από χαρτόνι, τον συνάντησα ξαπλωμένο στην κούνια της κόρης μου σαν γάτα, να με κοιτάζει με λοξά μάτια μοχθηρίας (...) Γι' αυτό, σας παρακαλώ, πλησιάστε προς εμένα, μυρίστε τη λακκούβα μου στο στρώμα, χαϊδέψτε τα μαλλιά μου σαν να νιώθετε για μένα την απαλή και διψασμένη βία μιας αληθινής τρυφερότητας, διώξτε έξω στο διάδρομο τη μολυσματική, μισητή και σκληρή οσμή του πολέμου και φτιάξτε μια διάφανη παιδική γαλήνη για τα συντετριμμένα κορμιά μας." Το 1971, ο Ανιόνιο Λόμπο Αντούνες βρέθηκε στην Αγκόλα υπηρετώντας τη θητεία του στον πορτογαλικό στρατό. Οι εμπειρίες που αποκόμισε ως στρατιωτικός γιατρός την περίοδο του αποικιακού πολέμου, αποτυπώνονται στα πρώτα μυθιστορήματα ενός πλούσιου έργου που τον καθιέρωσε ως έναν από τους σημαντικότερους σύγχρονους Ευρωπαίους συγγραφείς.