Το ανά χείρας βιβλίο μπορεί να μελετηθεί και ως κριτική στον παιδαγωγικό ουμανιταρισμό, ο οποίος, στηριζόμενος σε μια ουτοπιστική ανθρωπολογία, εκφράζει υπερβολική εμπιστοσύνη στην «έμφυτη αγαθότητα» του ανθρώπου και υποτιμά την ανθρωποποιητική σημασία της παιδαγωγικής παρέμβασης, λησμονώντας πόσο διχασμένο και αντιφατικό ον είναι ο άνθρωπος. Βιώνουμε σήμερα την αποτυχία και τις παρενέργειες αυτού του παιδαγωγικού ουμανιταρισμού, μέσα στον οποίο, μια αρχικά ανθρωπιστική επιλογή και ένα θετικό παιδαγωγικό όραμα διαστρεβλώνονται σε ανθρωπολογική μονομέρεια, σε παιδαγωγικό ουτοπισμό, σε ακραίες τοποθετήσεις στο θέμα των όρων και των ορίων της αγωγής, σε μια ευδαιμονιστική εκδοχή της ηθικής, σε απόρριψη πολύτιμων ανθρωπιστικών παραδόσεων, σε ένα αφηρημένο ανθρωπισμό και σε συρρικνωτικές ιδεολογίες με ποικίλους ισοπεδωτισμούς, σε ιδεολογήματα καταπίεσης των δικαιωμάτων του παιδιού κ.α.