Το μόνο που έβλεπε ήταν πηγμένο μαύρο αίμα. Εκείνο το αίμα το στεγνό, στέγνωσε και το δικό της αίμα. Από όταν άνοιξε το σακί και είδε τα κομμάτια της γενιάς της, δεν ξαναμίλησε. Νεογέννητο ξανάγινε η Μοσχούλα. Ανάποδη γέννα, γέννα θανάτου. Ούτε να σταθεί στα πόδια της μπορούσε, ούτε να περπατήσει, ούτε να μιλήσει. Μα, αν το νεογέννητο είναι φτιαγμένο έτσι που να κάνει κάθε μέρα ένα βήμα προς τα μπρος, για εκείνη τέτοια κατορθώματα δεν ήταν μπορετά. Έκανε κάθε μέρα και ένα βήμα προς τα πίσω.