…Κάθε λιμάνι κ’ ένας καημός! Κάθε γειτονιά και μια ωμή αλήθεια. Ο ναυτικός, ο πάντα διψασμένος για τη σάρκα που στερείται ή ακόμα ο πόθος τής εναλλακτικής γεύσης, κάτι που εισέρχεται στα ενδόμυχα, αναταράζει τα νερά κ’ επιδιώκει την έξοδο. Έτσι, για μια ανάσα, ένα πέταγμα από την απέραντη κλεισούρα. Πάλλεται η σάρκα, αγωνιά ώσπου ξεσπάει βέβαια και κατακλύζει το σύμπαν του σώματος. Αυτές οι στιγμές έχουν τη γοητεία τού ονείρου και της πραγματικότητας. Αποτελούν ένα σύνολο από δάκρυα βουβά, γεμάτα πόνο αλλά και ευχαρίστηση. Σκέτος μαζοχισμός. Το ανθρώπινο σώμα διψά για το σώμα. Η ανθρώπινη αδυναμία γίνεται δύναμη και κυριαρχεί εντός κ’ εκτός από τις όποιες αυταπάτες. Είναι ένα τσουνάμι, θα λέγαμε, που παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμά του. Μάτια, χέρια, χείλη και στόμα συντονίζονται κι απαλύνουν ή και εξαλείφουν κατά κάποιο τρόπο την ακατάσχετη δίψα. Αυτά όλα συνενώνονται και παντρεύονται, συνήθως, στις κακόφημες συνοικίες, στα στέκια των περαστικών κάθε χρώματος και κάθε αντίληψης ατόμων. Είναι οι σωτήριες στιγμές. Απαλύνουν τη μοναξιά, δίνουν παράταση στις δοκιμασίες. Ο ποιητής υποψιάζεται και ξέρει τι συμβαίνει και τι θα του συμβεί μόλις σηκώσει άγκυρα το φορτίο…