Σαν σε οπτασία είχα στυλώσει τα μάτια στο σκοτάδι ίσκιος είπα όταν πρόβαλε η Πηγή των Τραγουδιών μέσα σε ήλεκτρο. Είδαμε την καλαμιά της Πηγής - το αστρικό μας. Εφτάσαμε στο ακρογιάλι η Πηγή των Τραγουδιών με καταιγίδα, δίχτυα αστραπών στον ουρανό και στάχτη. Λες και ψάχναμε από που είχαν κόψει τον αυλό. Κι ο θαλασσόκεδρος, δέντρο-αγρίμι μέσα σε φέγγος ήλεκτρου, περίμενε. Ο καπετάνιος μινύριζε, τερέριζε, λαρύγγιζε τον άκουγα μέσα στην κοσμοχαλασιά με συχνές εναλλαγές φωνής από της φυσικής εις την φαλτσέτο (λίγο αλά Τιρόλο - άλλωστε όλα σκαμπανέβαζαν, όχι μόνο η φωνή του): θεών τις ελεήσας την των πολλών απαιδευσίαν αντεισήγαγε την όρχησιν -ουαί ουαί ουαί - σαλπίζουν οι εφτά άγγελοι. «Κάποιοι θα σκαπετίσουν με το σκαραμάγγιον», μου είπε συνθηματικά. Μιλούσε γλώσσα αστρική - Από "μια προφητεία απάνου στο πέσιμο του Μισολογγιού" παρμένη με θέμα την απελπιστική απουσία των δίκαιων που γράφτηκε σε μια χαραμάδα. [...]