Έτσι κυλάει ο καιρός στην Αγνωστούπολη, πάντα πικρός και πάντα ίδιος. Σαν ένας νυχτερινός ουρανός με ψαλιδισμένα αστεράκια και λογοκριμένο φεγγάρι. Σαν ένα ξημέρωμα με έναν ήλιο γεμάτο τσιρότα και μπαλώματα. Σαν ένα παλαιό ημερολόγιο και σαν μια ατζέντα με μέρες ανύπαρκτες. Γιατί εδώ κανένας πλέον δε μετράει τα χρόνια. Κανείς δε δίνει όνομα στους μήνες, ούτε λογαριάζει τις μέρες... Κανείς δεν μπορεί να θυμηθεί τι έγινε τότε, ούτε και περιμένει αυτό που θα γίνει μετά. Και χωρίς να θυμάσαι, δεν αγαπάς, και χωρίς να περιμένεις, δεν ελπίζεις.