"Από τις πιο συνεπείς και ισορροπημένες φωνές της νεότερης λογοτεχνίας μας, η ποιήτρια στο δέκατο αυτό βιβλίο της βαθαίνει ακόμα πιο πολύ τον στοχασμό της. Πλημμυρισμένο από έναν ιδιότυπο αισθησιασμό, μπολιασμένο με την νοσηρότητα της ανθρώπινης φύσης, χρωματισμένο με τον σαδισμό και τον μαζοχισμό της ύπαρξης, απειλούμενο διαρκώς να εκτροχιαστεί στην τρέλα, περιγράφει την condition humaine, έτσι όπως ήταν και παραμένει απαράλλαχτη μέσα στους αιώνες, τα ερεβώδη βάθη της ψυχής που, όσο και αν προσπαθούμε να τα κατανοήσουμε, θα μένει πάντα θαυμαστά απρόβλεπτη, τρομαχτικά μυστηριακή..." (Δ. Χουλιαράκης, "Το Βήμα", 3-1-1999) "Οι μονόλογοι - μονόπρακτα της Μαρίας Λαϊνά έχουν μια πρώτου βαθμού συγγένεια ως προς τη μορφή και το περιεχόμενο με τα γραπτά του σάμουελ Μπέκετ... Σπάνια η καταγραφή της αίσθησης της μοναξιάς και η "αναπόφευκτη" καταδίκη σ' αυτήν ευτήχησε να δοθεί με τόση απλότητα και σοφία (σεβασμός στη λογική), δημιουργώντας παράλληλα μια ξέφρενη αλληλουχία φανταστικών γεγονότων (αποδοχή της βαρβαρότητας που κρύβουμε μέσα μας)." (Βερονίκη Δαλακούρα, "Η Καθημερινή", 17-11-1998)