Ο Μπατάιγ ολοκληρώνει το "Γαλάζιο του ουρανού" τον Ιούνιο του 1935, παραμονές του Ισπανικού Εμφυλίου. Κυριαρχεί ο ερωτισμός και ατμόσφαιρα πολιτικής τραγωδίας, σε μια αφήγηση γυμνή και χωρίς διάκοσμο, "αντι-λογοτεχνική". Η δράση τοποθετείται ανάμεσα στο Λονδίνο, το Παρίσι και τη Βαρκελώνη. 1935, 1957. Χρειάζεται να περάσουν δύο δεκαετίες μέχρι να δει το φως ένα σκάνδαλο, ένα σοκ για τους κατά παράδοση "μισοκοιμισμένους αναγνώστες μυθιστορημάτων". "Το γαλάζιο του ουρανού", όντως, δεν δείχνει "την παραμικρή συγκατάβαση για το σημερινό αισθητικό κριτήριο, κάτι που φοβάμαι πως κανείς φυσιολογικός εκδότης δεν θέλει... Ιδού ένα βιβλίο που δεν έχει τίποτα το ανθρωπιστικό! Χωρίς να είναι κακή λογοτεχνία, χωρίς να κάνει παραχωρήσεις στις πολιτικές προτιμήσεις της εποχής... Παραείναι καλό για τους κυρίους αυτούς» γράφει ο Andre Masson το καλοκαίρι του '35. Στο βιβλίο, όπου ο συγγραφέας έρχεται αντιμέτωπος με τον κυκλώνα της Ιστορίας, αντανακλώνται μια δική του προσωπική ηθική και ερωτική κρίση στις αρχές της δεκαετίας του '30, οι προβληματισμοί του για το φασισμό, η έννοια του ιερού και η απουσία του Θεού, οι αναζητήσεις του στα θέματα του ερωτισμού, της ψυχανάλυσης και της ψυχοπαθολογίας. Ένας πρόχειρος κατάλογος από το "Γαλάζιο" είναι εύγλωττος: αγωνία, σύμπλεγμα ευνουχισμού, κατάθλιψη, εμμονές, μεγαλομανία, φετιχισμός, σαδομαζοχισμός. Τρέλα. Το μέτρο της δικής του "τρελής λογοτεχνίας" είναι η αταξία, η βία ως βάση της τέχνης που βρίσκει το βηματισμό της "μέσα από αλλεπάλληλες καταστροφές". "Το Γαλάζιο του ουρανού" αντιστρέφει αυτή τη φρόνιμη ηθική, περιγράφοντας ένα πρόσωπο που αναλώνεται μέχρι να αγγίξει το θάνατο, με μεθύσια, λευκές νύχτες και σαρκικές ηδονές. Αυτή η δαπάνη, εθελούσια και συστηματική, είναι μια μέθοδος που μετασχηματίζει την απώλεια σε γνώση και αποκαλύπτει τον ουρανό στα χαμηλά. [...]" Από ένθετο φυλλάδιο της πρώτης έκδοσης του 1957