Πρόκληση για φαντασία: πώς άραγε θα έβλεπε τον κόσμο κάποιος μεγάλος σοφός, ένα από αυτά τα σπάνια πνεύματα, αν ξαφνικά βρισκόταν στην εποχή μας; Πώς θα έκρινε τους αιώνες που κύλησαν και, συγκεκριμένα, τις σύγχρονες θεωρίες για τη Φύση και τον άνθρωπο; Πώς θα έβλεπε τις σύγχρονες επιστήμες ένας Αρχιμήδης, ένας Αρίσταρχος, ένας Αναξίμανδρος; Κι αν η φαντασία μας διάλεγε τον Σωκράτη, τον μέγα εξεταστή του ανθρώπινου αινίγματος; Αυτός ο μέγας ανατόμος των εννοιών, ο πάντα ανικανοποίητος αναζητητής της Αρετής και της Αλήθειας, πώς άραγε θα χρησιμοποιούσε τη γνώση που 24 αιώνες συσσώρευσαν, ώστε να επιστρέψει στα προσφιλή του ερωτήματα; Τι θα σκεφτόταν για το καύχημα της σημερινής επιστήμης, τη γνώση του μαγικού μικρόκοσμου της Κβαντικής Θεωρίας και της Σχετικότητας - για όλα αυτά που ήταν ή είναι "μη ορώμενα"; Πώς η όποια σημερινή γνώση γι' αυτά θα διαμόρφωνε τη σκέψη του στο τι είναι "συνείδηση" και "εαυτός"; Ποια θα ήταν η συνέχεια σήμερα των δύο σπουδαίων πλατωνικών διαλόγων "Θεαίτητος" και "Σοφιστής"; Το "Όνειρο του Σωκράτη" είναι ένας τέτοιος φανταστικός διάλογος για μια σύνδεση Γνωσιοθεωρίας και Οντολογίας.