Στάλα Το παράθυρο έγερνε από το βάρος της καρδιάς της Επέμενε να ακουμπάει την ανάσα της στα ήσυχα μεσημέρια μου Με την μπουνάτσα όρτσαρε Με τα μελτέμια βύθιζε τα νύχια της στο πρόσωπό μου Με ήθελε γυμνό να πνίγω τ’ άρωμά της Τόσα ποτήρια ρούμι έχυσε στο πάτωμα Η στάλα από το μαβί της χνούδι απέμεινε ορφανή Να εκπαιδεύει κάθε αυγή μου