Αξιοποιώντας τη μείζονα λογοτεχνική παράδοση –από τον Μοντάλε έως τον Ουνγκαρέτι, από τον Κουαζίμοντο μέχρι τον Λούτσι– η ποιήτρια προικίζει τη γραφή της με μια ποιητική κληρονομιά και με ένα ρεπερτόριο εικόνων και προσωπικών μεταφορών, που κυμαίνονται από την ανήσυχη γλυκύτητα μιας ψυχής που ακόμη αναζητά τον εαυτό της –αν και τώρα πια μακριά από τις φλόγες της πρώτης νιότης– μέχρι την ταραχή μια ζωής που σημαδεύεται από αμφιβολίες και δονείται από ένα προαίσθημα πόνων που αφορούν το μέλλον ή που μόλις έχουν βιωθεί. Η ποίηση της Φεντερίκα Σαΐνι Φαζανότι είναι η έσχατη αποσάρκωση των συναισθημάτων και των αναμνήσεων. Θέματα που τρέφονται από μια γλώσσα λιτή, αφαιρετική, με απότομες αλλαγές ρυθμού, μια γλώσσα που εξελίσσεται συχνά μέσα από τη χρήση του ασύνδετου σχήματος, μια γλώσσα σκαμμένη μέσα στην ίδια την ύλη της ψυχής.