Και είναι ακριβώς αυτό το "ημερολόγιο" ή ραχοκοκαλιά, θα έλεγα, του "Τελευταίου περάσματος". Αν δεν υπήρχε το φιλμ "Aguirre" με τον Κλάους Κίνσκι, θα ζούσα ίσως για πρώτη φορά αυτή την επική πορεία μιας μικρής ομάδας ανθρώπων μέσα απ' το εκτυφλωτικό και σαρκοβόρο ποτάμι. Μα αν το "πέρασμα" του Αμαζόνιου θυμίζει το έργο του Herzog, πουθενά στην παγκόσμια λογοτεχνία δεν μου έτυχε να διαβάσω ένα κείμενο ανάλογο σε δύναμη και παραστατικότητα, όπως οι μεστές και παλλόμενες αυτές σελίδες του Γαϊτάνου. Αφήνω στον αναγνώστη τη χαρά να ανακαλύψει σιγά σιγά τους δυνατούς χαρακτήρες και την πλοκή του μυθιστορήματος, που είναι υφασμένη με τρόπο δαντελωτό. Δεν θα ήθελα εδώ να του πω περισσότερα, αφού είμαι σίγουρος (κάτι που μου συνέβη) ότι, μιας και το αρχίσει, θα 'ναι δύσκολο να το αφήσει απ' τα χέρια του. (από τον πρόλογο του Β. Βασιλικού)