Ένα μοναχικό ταξίδι κάποτε -με το αεροπλάνο, με τα πόδια, με το νου;- όπου φανταστικά ονόματα αγκαλιάζονται με πραγματικούς ανθρώπους, οι μέρες και οι νύχτες χαϊδεύονται κι ενώνονται σαν την αλήθεια με το ψέμα κι οι ημερολογιακές καταγραφές δεν είναι τίποτ' άλλο παρά μια πρόφαση· για να βιώσει κανείς -ή και να μη βιώσει- λίγο παραπέρα. Έτσι κι αλλιώς Ελλάδα και Ινδία είναι πολύ μακριά, απέχουν πολύ μεταξύ τους σαν το τσιγάρο και τη γιόγκα. Κι όμως είναι και πολύ κοντά· σαν τον καπνό και την ανάσα. Και τελικά όλα γίνοντ' ένα σαν το χθες και το σήμερα που χύνονται μαζί κάθε μέρα στο αύριο.