«Η πόλη, όπως ξέρεις, δεν έχει όρια. Και το ποτάμι ούτε αρχή, ούτε τέλος. Κάθε διαδρομή είναι κύκλος... Παλιά κυνηγούσε αυτά τα κτήρια, ελπίζοντας να τα βρει ξανά, να επισκεφτεί τις ίδιες προσόψεις, να παρακολουθήσει κρυμμένος στη γωνία τους ενοίκους να ξεπροβάλλουν από τους ίδιους τοίχους...» «Οι φιγούρες είχαν γίνει σκοτεινές, σαν σκιές μέσα στο εξωφρενικό φως. Τον κράταγαν μέσα, δεν τον άφηναν να φύγει.» «Δεν υπαγορεύεται». Δεν ήταν και ο ίδιος, άλλωστε, άλλο ένα σχέδιο;