Το βι­βλίο βα­σί­ζε­ται σε πέ­ντε βι­ο­α­φη­γή­σεις παι­δι­ών του ελ­λη­νι­κού εμ­φυ­λίου. Οι ηλι­κι­ω­μέ­νοι, σή­με­ρα, αφη­γη­τές πε­ρι­γρά­φουν τη ζωή τους στο χω­ριό στην κο­ρύ­φω­ση του Εμ­φυ­λίου, τη με­τα­κί­νη­σή τους στις χώ­ρες της ανα­το­λι­κής Ευρώ­πης, τη δι­α­βί­ω­ση στα «ολο­πα­γή ιδρύ­μα­τα», το πέ­ρα­σμα από την Ανα­το­λι­κή στη Δυ­τι­κή Γερ­μα­νία και τη ζωή τους εκεί. Οι αφη­γή­σεις ολο­κλη­ρώ­νο­νται με τον επα­να­πα­τρι­σμό και τη μό­νι­μη εγκα­τά­στα­σή τους στην Κα­βά­λα. Το με­γα­λύ­τε­ρο μέ­ρος της ζω­ής τους οι αφη­γη­τές το έζη­σαν πο­λι­το­γρα­φη­μέ­νοι ως αλ­λο­δα­ποί, με εν­δει­κτι­κό τον χα­ρα­κτη­ρι­σμό στην ταυ­τό­τη­τα που τους δό­θη­κε στην Ανα­το­λι­κή Γερ­μα­νία: «Έλ­λη­νας χω­ρίς πα­τρί­δα». Όταν επέ­στρε­ψαν στην πα­τρί­δα, στις άδει­ες πα­ρα­μο­νής τους ανα­γρα­φό­ταν «υπη­κο­ό­της ακα­θό­ρι­στος».