Το 'φεραν έτσι τα πράγματα και υποχρεώθηκα νωρίς να περιπλανηθώ από χώρα σε χώρα. Πολλά λοιπόν απ' τα διαβάσματά μου αναγκαστικά έλαβαν χώρα σε καφενεία, πάρκα, πλατείες, κι άλλους δημόσιους χώρους, και ας είναι καλά ο χαρακτήρας μου που διασφάλιζε την απαραίτητη συγκέντρωση. Απέκτησα έτσι νωρίς την συνήθεια να καταγράψω τις φράσεις που άρεσαν ή που ήθελα να τις σκεφτώ. Κάποτε ήλθε η στιγμή που διάλεξα ορισμένα από τα παραθέματα των μικρών τετραδίων για να τα εκδώσω. Τα ονόμασα "Υπομνημάτια". Προσπάθησα απλώς να τα συνθέσω έτσι που να φαίνεται ξεκάθαρα η συμβολή τους στην πορεία που υποχρεώθηκα ν' ακολουθήσω. Μ' έναν ουσιαστικό τρόπο είχαν γίνει τμήμα της ζωής μου. Ήταν τα ίχνη που μου επέτρεψαν να βρω τον δρόμο, όταν χρειάστηκε να βγάλω την ζωή μου απ' τον λαβύρινθο που μέσα του κινδύνευε να παραμείνει οριστικά. Σωτήρης Χαλικιάς